Final Destination

Daar zit je dan, aan het einde van je mini reis, hopende dat het allemaal wat langer had mogen duren... een jaar of twee!
Morgen vlieg ik naar Amsterdam... Amsterdam, há, dat woord zorgt hier voor rare en leuke reacties. Veel mensen die horen dat ik uit Amsterdam kom roepen in vreugde "AMSTERDAMMMMM". Er is er zelfs een geweest die letterlijk mijn -zanderige- voeten heeft gekust. Maar nu wil ik Amsterdam eigenlijk niet horen of liever gezegd, niet zien.

Natuurlijk ben ik blij dat ik weer naar huis ga, dat ik iedereen weer zie en mijn eigen dingen weer ga doen maar stiekem, héél stiekem wil ik de tijd in Nederland stil zetten en hier nog even blijven.

Vanmorgen ben ik vanaf paradijs vertrokken naar Kuala Lumpur. Gisteravond heb ik natuurlijk mijn laatste avond uitgebreid gevierd met drie Australische zusjes. Gefeest alsof er geen morgen meer is, wist ik veel dat die er uiteindelijk voorlopig ook niet zou zijn.
We waren druk aan het dansen en gek doen toen ik opeens een glimp op ving van een horloge, vreselijk volk die die dingen dragen op zo een eiland maar ik zag tot mijn grote schrik dat het al 03:16 uur was, mijn boot vertrekt om 07:45. Kak! en nu? Slapen terwijl het nog leuk is, of slapen in de bus onderweg naar KL? Die keuze was niet zo moeilijk.
Uiteindelijk werd het feest om 04:30 afgekapt, daarna werden we nog uitgenodigd voor een afterparty. De keuze was nu duidelijk, door halen en morgen pas weer slapen...voorlopig is er voor mij geen 'morgen' dus.

Uiteindelijk lag ik om 05:25 in bed en heb ik 3 kwartier geslapen, ik was keurig op tijd voor de boot. Eenmaal op het vaste land duurde het niet lang voor ik de bus naar KL had gevonden. Ik was er helemaal klaar voor, een heerlijke stoel bij het raam, kussentje opblazen en liggen...slapen, heerlijk! kon niet wachten, maar eerst een kaartje!
"foltiehfol Lingett" kak, ik heb er nog maar 28, geen 44. ATM? Daarvoor moet je een taxi nemen en die...kost ook geld! Ik begon al een beetje spijt te krijgen van mijn feest gisteravond.

Na een paar minuten van wanhoop en paniek begonnen de tranen op te wellen (dat heb ik nou eenmaal als ik niet slaap) maar net toen ik ze op voelde komen kwam ik gelukkig twee Nederlanders tegen met wie ik een taxi kon delen die óók geen geld meer hadden. Zij hadden echter een veel beter idee dan ik had. Een taxi nemen naar het vliegveld van Kota Bharu en vanaf daar een uurtje vliegen naar KL. Zo gezegd, zo gedaan. Onderweg kwamen we er achter dat we elkaar kennen, ook wel grappig zo in Maleisie.

Op het vliegveld had ik al snel de goedkoopste balie gevonden en heb ik voor € 35,- een vliegticket gescoord naar KL. Maar op de vraag "heb je bagage" kon ik niet echt een antwoord geven. Ik heb een zwitsers zakmes bij me, maar mijn koffer inchecken is net zo duur als een nieuw zakmes, oh gosh wat moet ik nu... Twee andere Nederlandse meiden hoorde het mij uitleggen aan de dame achter de balie en stelden voor mijn zakmes in hun tas te stoppen en die in KL weer terug te geven aan me. BEDANKT!

Kuala Lumpur, my final destination... Laat ik deze keer gek doen en een monorail nemen naar China Town. Kijken hoe dat is, ik heb er tenslotte genoeg over gehoord. Daar heb ik een hostel gevonden die net een maand geopend is, super mooi, super schoon en hele aardige mensen die mij steeds ma'am noemde. Toen ik zei dat ik niet ma'am maar Sam heet noemden ze me ma'am Sam, natuurlijk op z'n Engels.

Aan het einde van de avond kwam er een chinees meisje bij de dorm, even mee gekletst en weer veel te laat naar bed, de volgende dag werd ik pas laat wakker (tegen check-out-tijd) en besloot op zoek te gaan naar de trein naar het vliegveld en ik zag haar weer lopen, in heel KL, mega grote stad zag ik haar zomaar lopen. Zij kwam met het briljante idee om een monorail te pakken naar KLCC om de twin towers te bekijken. Daar hebben we wat foto's geschoten en afscheid genomen.
Tijd voor wat voedsel... McDonalds! Daar was ik aan het bedenken hoe ik een panorama foto kan maken met mijn camera, staarde wat en opeens zei iemand "do you know him? he's a famous photographer!" blijkbaar staarde ik wat gek naar zijn camera. Deze famous fotograaf zocht nog iemand om op de foto te zetten als oefening. Ik heb aangeboden dat hij mij op de foto mocht nemen, ik heb ze niet geteld maar ik geloof dat er ongeveer 300 foto's gemaakt zijn, waarna natuurlijk afscheid volgde. Heren als dat ze zijn hebben ze me helemaal naar het trein station gebracht. Er is geen ontkomen meer aan, ik moet echt op weg naar Amsterdam.

Amsterdam, waar Vriendje op me staat te wachten... en buur en buuf! Stonden ze daar als drie malle met een groot spandoek op me te wachten! Fantastisch!

Toch stiekem wel fijn om weer thuis te zijn.

Onwijs veel lol gehad en veel gelachen. Zo herinner ik mijn dagen in Maleisie. Gefeest alsof er geen morgen is, de raarste dingen gegeten en dingen gezien die te mooi zijn om goed op te foto te zetten. Onbeschrijflijk...
Ik kan niet wachten tot ik aan mijn tweede reis kan beginnen!

Ik wil iedereen graag bedanken die mijn blog heeft gelezen en heel geinteresseerd was in mij en mijn mini reis.