Thailand travels...

Vanaf de Taman Negera zou de reis lang duren, dat wist ik en
ik wilde er graag op tijd zijn dus ik heb een safety day
ingepland. 

Ik vertrok met Hannes en Molly om 10:00 met de local bus al
stuiterend en schaterlachend vanaf Rippi's hostel terug naar
Jerantut, deze keer een stuk goedkoper, 3 Ringett (€ 0,75).
Dit duurde maar een uurtje. In Jerantut pakten we de trein
naar Kota Bharu, deze reis gaat ongeveer 6 uur duren zeiden
ze. Al met al kwamen we om 20:00 's avonds met regen aan in
Kota Bharu. Dit had ik al verwacht dus ik had al een goedkope
hostel gezocht waar we konden pitten. 

Die avond besloot Molly samen met mij de grens over te steken
dus we staan vroeg op, hoe eerder we gaan hoe eerder we er
zijn! 

Onderweg naar de douche hoorde ik twee Nederlanders praten,
ho even terug lopen. "Nederlands?" "Ja", "mogge" en ik liep
weer verder.

Deze Nederlandse jongens gingen ook de grens over dus ze
gingen met ons mee naar de bus, gelukkig hebben we op de
valreep de bus van 09:00 gered. Op weg naar Thailand! 

Na ongeveer een uur werd de bus stil gezet en kwam een
strenge militair de paspoorten controleren. Er leek iets fout
te zijn met het paspoort van Molly, na wat spannende minuten
van overleg en veel tellen op de vingers bleek haar visum
toch niet verlopen, ze had nog 15 dagen.

"500 meter lopen tot de grens" werd er toen geroepen. Ja, 500
meter en de rest! Het was een lange loop tot het trein
station in die hitte maar alles zat tot nu toe mee... Tot nu
toe...

Op het station hebben we een treinkaartje gekocht naar Hat
Jai waar ons al meteen werd verteld dat de trein 2 uur
vertraging zou hebben. We kochten wat lekkers, wat drinken en
een echte Aziatische lunch. Na een poosje gezellig kletsen
tikte een local me aan, wees naar de plastic tas met lekkers
en zei "snack, snack" euhmm ja daar zitten snacks in, je mag
wel een koekje als je wilt, en ik wil de tas pakken waarop ik
werd beloond met een zet en deze keer zei hij wat harder
"snack, snack" Jaa man je krijgt al wat! Maar deze keer was
hij me voor en pakte de tas voorzichtig op waarna duidelijk
werd wat voor "snack" hij bedoelde. Er kroop een
groene...snake van tas naar tas die vakkundig het spoor op
werd geslingerd. Die zien we nooit meer terug. 

De trein kwam maar 10 minuten later, dat leek weer mee te
vallen. We hadden uit ons hoofd geleerd waar we heen moesten
maar lette niet echt op de bordjes aangezien we pas 4 uur
later zouden arriveren, maar... Ongeveer een uur voor we er
zouden zijn werd de trein stil gezet, gebeurde wel vaker,
niks aan de hand, ik zat met een van de jongens te kletsen
toen de andere ineens met een lichte vorm van paniek zei
"euhm, jongens... De locomotief wordt afgekoppeld". Ja, ja,
maak je maar niet druk. Na een paar minuten zei hij weer
"Jongens... De locomotief rijdt nu weg..." Ik was nog niet
echt onder de indruk en reageerde met dat hij vast moest
tanken en zo wel weer terug kwam. "Nee serieus jongens... Hij
is nu gewoon echt weg" en toen draaide ik me om en zag
inderdaad het spoor waar net nog een locomotief zat. Kak! Wat
nu? 

We konden aan niemand vragen hoe lang het zou duren en wat er
aan de hand was omdat niemand Engels sprak. We hebben
pogingen gedaan maar dan kregen we antwoorden als 6 en 20...
Geen nuttige informatie dus. We kunnen niets anders doen dan
afwachten. 

De safety day die ik had ingepland om een dag eerder aan te
konen in Thailand had ik wel nodig bleek nu. We hebben 8,5
uur gedaan over 300 km terwijl we dit in 4 uur hadden kunnen
doen. 

Eenmaal in Hat Jai moesten we laat, erg laat nog een hostel
vinden. Dit werd een hotel met 16 verdiepingen, mega luxe,
minibar, bad, hele mooie grote kamers voor nog geen €
10,-. 

De volgende ochtend weer vroeg op pad om de volgende 285 km
af te leggen. Ik heb snel geleerd en heb een minibus gepakt.
Het geluk heeft me nu toch echt verlaten in Thailand want we
zaten met 18 man in een 15 persoons busje en natuurlijk kwam
de enige baby naast mij zitten die vervolgens de helft van de
rit heeft overgeven. 

Uiteindelijk, na 2,5 dag reizen ben ik op plaats van
bestemming, Nouja, om de hoek want in Azië wordt je nooit
voor de deur af gezet, na 5 minuutjes lopen zag ik het: Krabi
sentral busstation, met een bekend gezicht op een van de
bankjes. Mijn broer!